Zoals elk jaar trok ik op 5 mei naar Roermond om verslag te doen van het Bevrijdingsfestival. Een opdracht waar ik altijd naar uitkijk. Mensen bewegen om hun vrijheidsboodschap uit te spreken voor de camera, was mijn belangrijkste doel. Dat ging soms moeizaam, vooral bij de jongeren, die bij vrijheid vooral lijken te denken aan “doen wat ik wil”, “me niets van anderen aantrekken” of “niet naar school hoeven”.
Mijn drie supertoffe collega’s en ik probeerden deze jongeren aan het denken te zetten. Want als je iets zegt waarmee je een ander kwets, of iets doet waarmee je een ander belemmert, dan is die ander niet vrij.
Andere jongeren hadden duidelijk al vaker over vrijheid nagedacht en spraken over gelijkheid voor iedereen, mensenrechten en vrijheid van meningsuiting. Drie meiden van Iraakse afkomst, wisten heel goed wat vrijheid was. Hun ouders hadden in een land geleefd waar ze niet vrij waren waardoor de meiden heel goed beseften hoe goed ze terecht waren gekomen. “Vrijheid? Je weet pas wat dat is, als het niet is.”
Ik sprak ook met een meisje dat vond dat het in Nederland helemaal niet zo goed geregeld is. “Er zijn kei veel dingen illegaal, zoals drugs en drinken als jonger bent dan 18. Dus ben je in Nederland niet vrij.” Tja…
Lees mijn tekst en bekijk de filmpjes. Met dank aan COS Limburg voor de opdracht.