PulpPulp Festival Sittard. Daar zat ik dan. Voor een groene caravan. Een groot bord met mijn naam erop en een zoet gedichtje. Een stapel lege kaarten en enveloppen op mijn tafel en meer pennen dan dat ik in een jaar gebruik. Geen idee wat ik moest verwachten. Ik ging totaal uit mijn comfortabele schrijfwereld van bedrijfsjournalistiek, projectplannen en zakelijke websites. Vandaag wilde ik vooral gevoelige snaren raken en mensen laten lachen met originele felicitaties en hartstochtelijke liefdesbrieven.

Een vrouw schoof bij me aan tafel en we hadden een super leuk gesprek over onze studies (we studeerden deels gelijktijdig journalistiek in Tilburg), de kroegen waar we op stap gingen (dezelfde!), onze omzwervingen langs verschillende redacties en bedrijven en terugkomen naar Limburg. Ik vond het wel gezellig zo. Maar toen kwam toch de vraag die ik op dat moment nog vreesde: “Een goede vriendin is bijna jarig. Ze houdt heel erg van vleermuizen. Kun je daar iets mee?”
Ik schreef dat ze nooit vampieren zouden worden, maar dat hun vriendschap wel als een bloedband voelde. Dat als de ene ondersteboven hing, de ander haar met beide voeten op de grond zette.
“Ja, dat is de nagel op zijn kop!”

De volgende vrouw die bij me aan tafel kwam zitten, trok een moeilijk gezicht: “Ik heb drama. Ik houd van iemand. Kun je iets schrijven aan een onmogelijke liefde? Nee hè, dat is te moeilijk zeker.”
Ik schreef over de persoon van haar obsessie die in al haar dromen voorkwam, haar fantasie beheerste en van haar gedachten chaos maakte. En dat ze ook wel wist dat het beter was als ze elkaar nooit meer zouden zien. Grotendeels op rijm.
Haar mond viel open toen ze het las. “Wauw. Hoe kun je dit nu schrijven? Je kent me helemaal niet!”
Of ze het kaartje ook op de post ging doen, wist ze niet. “Misschien zonder adres, dan komt het toch niet aan.”
Haar drama zou nog wel even duren.

Ik had de smaak te pakken en schreef nog een kaart van drie kinderen aan hun moeder, dat het heus wel goed zou komen nu ze met papa op vakantie gingen en hoe fijn het was dat ze drie weken geen rommel hoefde op te ruimen. Ik bedankte namens een volwassen dochter haar vader en moeder voor hun onmisbare hulp. Ik schreef voor een moeder aan haar kinderen, waarvan er twee niet geboren werden en drie volop de wereld verkennen.

Aan mijn tafel werd gesnikt en gelachen. Zelden keerde ik zo tevreden huiswaarts.

Pulp 3