Binnen de locatie [X] zijn er enkele vragen ontstaan hoe de stand van zaken is betreffende de [X].
Ik heb nog nooit klachten ontvangen betreffende dit onderwerp.
Tot op heden heb ik nog geen reactie mogen ontvangen.
Drie zinnen uit drie e-mails die ik afgelopen week ontving. Zinnen afkomstig van mensen die absoluut niet zo praten, niet zo zijn. Mensen die nog lang niet bejaard zijn en die in mijn gezicht gewoon zoiets zouden zeggen:
Mijn collega’s en ik hebben een paar vragen over [X].
Ik heb nog niemand horen klagen.
Je hebt mijn mail nog niet beantwoord.
Ik heb de schrijvers (nog) niet durven vragen waarom ze zo schrijven. Is het ze zo geleerd? Heeft het met hun opvoeding te maken? Is het een gewoonte voor ze om moeilijker te schrijven dan dat ze ooit zouden praten? Komt het door het bedrijf waar ze werken? Willen ze op een bepaalde (intelligente?) manier overkomen?
Het valt me op dat met name jongeren heel moeilijk doen (het woord ‘jongere’ mag ik gebruiken voor twintigers, nu ik 40 word vandaag). Op LinkedIn las ik de afgelopen weken ongelofelijk veel berichten zoals deze:
Met gepaste trots mocht ik gisteren mijn diploma in ontvangst nemen. Ik kijk ernaar uit om de arbeidsmarkt te betreden.
Waar komt dat ‘mogen’ vandaan? En hoezo ‘in ontvangst nemen’? Wat is er mis met:
Gisteren kreeg ik mijn diploma. En nu zoek ik een baan.
Valt het jullie ook op dat er veel (jonge) mensen ingewikkelde zinnen bouwen? Dat ze heel veel woorden nodig hebben om heel weinig te zeggen? Of ligt dat aan mij?
