Ongeveer een jaar geleden, schreef ik de blog Wat brengt 2022? Wel zo netjes om dan nu het antwoord te formuleren.

Voor Lieke Schrijft begon het jaar met te veel beeldschermen en te weinig echt contact. Maar daar kwam na een fantastische carnaval verandering in. Uiteraard liep ik tijdens de festiviteiten corona op. Toen ik uit quarantaine mocht, gingen zo ongeveer overal de deuren open. Eindelijk weer naar klanten toe. Dat maakte mijn werk voor WijLimburg nóg tijdrovender, maar ook leuker. Ondernemers waren weer blij en hoopvol in plaats van gespannen en verdrietig. Ook ging ik weer vaker bij andere collega’s op kantoor zitten om daar te werken (en heel veel bij te kletsen). En voor het LINKS-project werd een trip naar Split aangekondigd.

Maar er kwam een punt dat het misging. Altijd ja blijven zeggen op nieuwe opdrachten had werkweken tussen de 40 en 50 uur als gevolg. Die werkweken combineerde ik (of dus eigenlijk niet) met het onverwerkte overlijden van mijn papa, met problemen thuis vanwege het niet goed kunnen delen van wensen en gevoelens en met vermoeidheid ‘dankzij’ een paar mensen die meer energie kostten dan ze opleverden. Ergens in het voorjaar zat ik er compleet doorheen. Ik zag flitsen voor mijn ogen als ik van mijn bureaustoel opstond. Ik voelde rare hartkloppingen als ik ging slapen. Ik kreeg een lichte paniekaanval toen ik me bij het instappen van de trein bedacht dat mijn laptop nog in mijn fietstas zat (is goedgekomen, mijn laptop was er nog). En in plaats van dat ik af en toe mijn sleutels of mijn telefoon kwijt was, zoals gebruikelijk, was het op dat moment complete chaos.

Serieuze actie

Een week werken in Nice deed me goed, maar was natuurlijk geen oplossing. Daarna was het tijd voor serieuze actie. Aan de slag met een coach die eerder een overspannen vriendin van mij had geholpen. En wat vaker wandelen met die andere coach, waar ik al zo veel goede gesprekken mee had. En vaker nee zeggen tegen opdrachten. Soms maakte ik fouten en zei ik toch nog ja, maar leverde ik vervolgens teksten af waar ik niet helemaal tevreden over was. Sorry daarvoor! Als ik wel nee zei, vertelde ik mijn klanten er altijd bij het de volgende keer wel weer te vragen. Dat deden ze niet altijd. Enkele klanten werken nu met een andere tekstschrijver. Jammer, maar ik snap het helemaal. Ik liet mijn collega’s van WijLimburg in april weten uiterlijk in september te willen stoppen. Dan hadden zij nog tijd genoeg voor het zoeken van een vervanger. De eigenaar van het ondernemersplatform trok er zelf in juli de stekker al uit. En dat was eigenlijk wel een opluchting.

Dankzij de twee coaches, de dagelijkse ochtendwandeling, de steun van de leuke jongen uit de trein, het zo veel mogelijk (tijdelijk) verbannen van vermoeiende mensen en het steeds vaker nee zeggen tegen opdrachten waarvan ik dacht de deadline niet zonder stress te kunnen halen, ging het steeds beter met mij. Daardoor kon ik uiteindelijk volmondig ja zeggen tegen die klant die na jaren stilte weer bij mij terugkwam: Gemeente Maastricht. En tegen vier hele nieuwe klanten: Nfluence, Antaras, R&T B.V. en Selas & Partners.

Zin in dit jaar

Ik heb zin in 2023! Ik ben met veel leuke opdrachten bezig. Ik lig niet zo hopeloos achter met mijn administratie als gebruikelijk, omdat ik mijn kilometers en bonnetjes in 2022 beter bijhield dan in 2021 (al is daar nog steeds winst te behalen). Ik ga dit jaar opnieuw een cursus volgen. En in de buurt van de datum dat Lieke Schrijft 15 jaar bestaat (28 augustus) plan ik een feest voor klanten, leveranciers, vak- en netwerkgenoten én de leuke jongen uit de trein.

BEDANKT VOOR ALLES DAT JE MIJ BRACHT IN 2022! IK WENS JE EEN GEZOND, GELUKKIG, GESLAAGD, GRAPPIG, GESTROOMLIJND MAAR SOMS TOCH EEN BEETJE GROEZELIG EN GIGANTISCH GOED 2023. EN IK WENS JE NET ZO’N TOFFE COLLEGA’S, KLANTEN, VAKGENOTEN EN VRIENDEN ALS DIE VAN MIJ. IN 2023 SCHRIJF IK MET VEEL PLEZIER WEER DE MOOISTE TEKSTEN VOOR JE. MAAK ER EEN MOOI JAAR VAN!