Het eerste boek uit de reeks kocht ik bij De Slegte. Ik haalde het uit de bak met tweedehands exemplaren. De naam van de vorige eigenaar staat met pen aan de binnenkant van de kaft. Achterin staat met potlood €8,50,- met een streep erdoor en eronder €7,-. De titel ‘Moordenaar zonder gezicht’ sprak me wel aan en na het lezen van de eerste drie woorden op de achterkant (Een menselijk slachthuis), wist ik dat ik het boek mee zou nemen. Ik heb nu eenmaal een voorliefde voor moord en doodslag, als het om boeken gaat. Het kan me niet gruwelijk genoeg zijn.
De eigengereide, koffiebroodjes verslindende hoofdpersoon die zo hard is voor zichzelf en zijn omgeving, veroverde meteen een plek in mijn hart. Het duurde dan ook niet lang voor ik alle avonturen van inspecteur Kurt Wallander in de kast had staan. Uit verschillende series, dat dan weer wel. Ik had het geduld niet om boeken met dezelfde kaft bij elkaar te sparen.
Mankell beschrijft niet alleen de gruweldaden beeldend en treffend. Niemand kan onmacht, leegte en kou zo treffend neerzetten als hij. Blijkbaar heeft hij daarbij een voorliefde voor vogels:
‘Toen hij de stal uitkwam, rilde hij van de kou. In een boom die in zijn eentje ver weg op een akker stond, krasten zwarte vogels.’
‘De wind was toegenomen, net als de regen, en hij had het koud. Op een half ingezakte afrasteringspaal zat een buizerd, die hem waakzaam bekeek.’
Al tijdens Wallander begon ik in de andere boeken van Mankell. Ze leveren stuk voor stuk kritiek op onze Westerse maatschappij. Mankell laat zien dat er een steeds groter wordende groep mensen is die niet bij de moderne samenleving hoort en daar behoorlijk wanhopig van wordt.
De wereld zou een stuk begripvoller en verdraagzamer worden als mensen in deze tijd van grote vluchtelingenstromen de boeken ‘Verteller van de wind’ of ‘Tea-Bag’ eens zouden lezen.
Zijn kritiek zal niet meer klinken. Hij is niet meer. Mankell stierf een week geleden.
Gelukkig heb ik nog niet al zijn boeken gelezen. Maar daarna wordt het stil.
