Voor een tekstschrijver en taalliefhebber zoals ik zijn die bekende Nederlanders die een lekker opruiende hashtag kozen (#ikdoenietmeermee) om aandacht te trekken een aanslag op mijn ogen en oren. Dat laatste vooral als Famke aan het woord is:
“Alleen samuh. Houden we de overheid. Onder contròluh. Ik! Doe niet meer mee. Friedepiepel.”
Daar zat je dan, Famke Louise, met je getuite lippen en boze blik. Je zette woorden achter elkaar die samen geen zin vormden, laat staan een antwoord. Je klampte je vast aan een velletje papier waarop oneliners stonden die je waarschijnlijk niet zelf had bedacht. Je zei dat je aandacht wilde van het kabinet. Maar je wilde gewoon aandacht.
“Ik vind gewoon, dat gewoon, het is sowieso de hele maatschappij, gewoon. Sowieso.”
“Uhmm, we hebben het ook over meerdere dingen en het is gewoon, weet je, er gaan heel veel mensen aan kapot.”
Verontrustend dat zoveel tieners jou een inspiratiebron vinden…
Daar zat je dan, Eva Jinek, met je open houding, maar niet al te kritische vragen. Ik ben zó benieuwd wat je dacht. Hoe had je willen reageren op de domheid aan je tafel? Vond je het eigenlijk wel een goed idee om Famke uit te nodigen? Had je niet liever een iets gelijkwaardiger gast gehad? De kijkcijfers waren goed, dat dan weer wel.
Ik heb veel respect voor Diederik Gommers. Hij deed iets wat mij heel veel moeite gekost zou hebben. Hij wist begrip op te brengen voor het boze “verhaal” van Famke. Hij bleef rustig en veegde haar warrige woorden niet van tafel omdat ze nergens op sloegen. Diederik klonk begripvol, maar sprak het heldere licht met haar spiekbriefje tegelijkertijd aan op de gevolgen van haar keuzes. Hulde aan Diederik.
Vanuit mijn vakgebied was dit één van de interessantste uitzendingen in lange tijd. Toch kon ik het niet opbrengen om langer dan 7 minuten te kijken.
Heb jij gekeken? Wat vond jij van de uitzending?
