Hoe gaat het met jullie? Hopelijk is iedereen gezond. Ik wens jullie zo weinig mogelijk (financiële) stress en zo veel mogelijk genieten. Deze blog borduurt een beetje voort op de vorige, want tja… momenteel verandert er weinig, het zijn vooral mijn gedachten die veranderen.

Het nieuwe normaal

Ik verbaas me erover dat de ‘nieuwe situatie’ na een week of drie al bijna normaal lijkt en de ‘oude situatie’ abnormaal. Een paar weken geleden vergaderde ik met meer dan drie mensen in een kleine ruimte, stond ik hutjemutje in de rij bij de visboer op de markt, nam ik de trein waar ik naast of tegenover een onbekende ging zitten zonder me af te vragen waar die persoon allemaal met zijn handen had gezeten en of hij die wel had gewassen. De dingen die ik deed zonder nadenken… Wanneer zijn die dingen weer normaal? En worden ze dan ook weer vanzelfsprekend, zonder bijgedachten?

Minder inkomsten, maar (nog) geen zorgen

Met mijn bedrijf begin ik de financiële gevolgen langzaam te merken. Minder opdrachten vinden hun weg naar mijn mailbox, maar de zakelijke vaste lasten lopen door. Zoals de abonnementen voor mijn boekhoudprogramma, telefonie, internet… In februari regelde ik eindelijk een arbeidsongeschiktheidsverzekering per half maart. ‘Schrijf maar in één keer voor een heel jaar van mijn rekening af’, stelde ik voor aan de verzekeraar. Op dat moment volkomen logisch, want mijn agenda stond vol opdrachten.

Ook de huur van mijn kantoor betaal ik nog, terwijl ik daar al een paar weken niet meer ben. Ik ben daar niet meer omdat een groot deel van mijn medehuurders daar nog wel is. Voor een meubelmaker, een lasser, een decorbouwer en een automonteur is het namelijk knap lastig om thuis te werken. En ondanks dat Het Werkgebouw vrij ruim is van opzet, is het lastig om 1,5 meter afstand te houden en om deurknoppen, kranen en handgrepen virusvrij te houden. Er is maar één toilet, één koffiemachine, één koelkast.

Toch maak ik me nog geen zorgen. En ik hoop dat jullie dat ook niet doen. Mijn bedrijf stond als een huis en zal blijven staan. Mensen moeten met elkaar blijven communiceren en gaan daar altijd geschreven teksten bij nodig hebben. Als de uitgestelde activiteiten een nieuwe datum krijgen, mag ik er hopelijk alsnog verslag van doen.

Coronavoordelen

Ondertussen ontdekte ik ook al een pak voordelen aan thuiswerken, social distancing en meer tijd vanwege minder opdrachten. In mijn vorige blog had ik het al over uitgebreid ontbijten en de volledige krant lezen. Maar er is méér:

          • Onbeperkt knoflook eten. Als het aan mij ligt, zit in ieder gerecht knoflook. Maar ik hield me vaak in, omdat ik de volgende ochtend met mensen moest praten. Videobellen is zonder geur 🙂
          • Nieuwe (gezonde) recepten. Om bij het belangrijke onderwerp ‘eten’ te blijven, merken de leuke jongen uit de trein en ik bijna dagelijks de voordelen van thuiswerken en (in mijn geval, niet in zijn geval) minder werk. We staan langer in de keuken en experimenteren meer. De leuke jongen maakte voor het eerst bloemkoolsoep en shakshuka (super lekker!) en ik bakte gisteren een cake met allerlei ingrediënten die ik toevallig in huis had. Dat pakte niet verkeerd uit.
      • Een ander ochtendritueel. Doordat ik meer tijd heb, besteed ik meer zorg aan mezelf. Niet douchen, aankleden en zo snel mogelijk de deur uit, maar insmeren, scrubben, flossen en de conditioner net zo lang laten intrekken als op de verpakking staat. Mijn huid en haar zijn er blij mee. Vorige week had ik wel lichte paniek. Ik was even vergeten dat ik een gezichtsmasker had opgedaan en herinnerde me dat een paar minuten voor een videovergadering. Nog nooit zo snel mijn gezicht gewassen.
      • Half representatief zijn. Ik kies enkel nog de bovenste helft van mijn kleding zorgvuldig uit. Dat ik onder de tafel een vale broek draag of sokken met een gat, ziet niemand.
      • Genieten van kleine dingen. Ik ben een buitenmens en zit graag in de tuin. Maar in het ‘oude normaal’ had ik vaak weinig oog voor detail. Nu houd ik nauwgezet in de gaten of mijn tulpen al open gaan en of de vogelhuisjes al bewoners hebben. Of om mooi te formuleren hoe het er rond mijn huis aan toegaat: “de bloemen spatten als feeëriek voorjaarsvuurwerk van de struiken, de bodem wordt gekliefd door met grenzeloze geestdrift opduikend lentegroen, uit de stoffige aarde ontspringt sprookjesachtig leven en de mussen met hun kwinkelend gekwetter lusten er wel pap van.” En ik geniet daar dus heel hard van.
      • De auto laten staan. Wie mij kent, weet dat ik niet van autorijden houd. Dus probeer ik zo veel mogelijk te wandelen en anders gaat mijn voorkeur naar de fiets of de trein. Veel klanten bevinden zich helaas op plekken die niet te bewandelen zijn (zoals industrieterreinen) of waarheen het openbaar vervoer een ware lijdensweg is. Daarom zat ik tot drie weken geleden bijna dagelijks in de auto. Ik mis dat niet.
      • Meer verbinding. Dit klinkt tegenstrijdig in een tijd van afstand houden, maar sommige mensen spreek ik vaker dan ooit. Ik ben beter op de hoogte van hoe het met iedereen gaat. Mijn collega’s van Prato, spreek ik dagelijks. Veel vaker dus dan de twee keer per week dat ik normaal gesproken op kantoor ben. Mijn klanten vragen regelmatig hoe het met me gaat, ook nu ze geen opdrachten voor me hebben. En met mijn vrienden klets ik vaker dan ooit. Onze werkuren matcheten nooit met elkaar, maar nu hebben we allemaal meer tijd. We (video)bellen regelmatig en sturen elkaar opbeurende filmpjes en foto’s.

Hopelijk halen jullie ook voordelen uit deze rare tijd, die toch liefst niet meer heel lang duurt. Mocht je het gevoel hebben dat ik ergens mee kan helpen, laat het zeker weten. Het hoeft niet enkel om teksten of eindredactie te gaan. Blijf ondertussen zo gezond mogelijk, was jullie handen en houd afstand zonder het contact te verliezen 🙂