De afgelopen weken zijn voor veel mensen de vreemdste weken die ze ooit hebben meegemaakt. Alle signalen wijzen erop dat het voorlopig vreemd blijft. Mensen worden overvallen door angst, hamsteren toiletpapier en pasta, weten niet naar wie ze moeten luisteren, delen massaal nepnieuws en vermoedens, maar zijn ook heel creatief met elkaar helpen en harten onder riemen steken. Het minste hoestje of een halve graad verhoging gooit planningen overhoop. We werken zo vel mogelijk thuis. Niemand weet of en hoe ons werk af komt en of dat nu überhaupt nog zo belangrijk is.

Chaos en zorgen

In mijn omgeving zijn er – zo ver ik weet – op dit moment nog geen ‘besmetten’.  Wel zijn er heel wat mensen die ziekteverschijnselen vertonen door de chaos in hun hoofd en door de (financiële) zorgen. Enkele van mijn collega’s in Het Werkgebouw raken per direct een groot deel van hun omzet kwijt. Want wie bestelt een feestelijke taart als je geen feest kan geven? Wie heeft er decorstukken nodig als theatervoorstellingen en festivals niet doorgaan?

Afstand houden geen probleem

Zelf heb ik op werkgebied nog niet veel last van het virus. Interviews doe ik telefonisch of via digitale videoverbinding in plaats van bij iemand aan tafel. Minder leuk, maar het bespaart tijd en werkt prima. Ik schrijf teksten voor een boek over challenge based learning, ik doe de eindredactie van een personeelsblad, en ik schrijf digitale nieuwsbrieven voor diverse klanten. Allemaal activiteiten waarbij 1,5 meter afstand houden heel eenvoudig is.

Als we over een dikke maand nog steeds aan social distancing moeten doen, ga ik het langzaam voelen op mijn bankrekening. Vanaf mei ben ik normaal gesproken verslaggever van festivals en andere (buiten)activiteiten. Veel bedrijven gaan in het voorjaar met hun personeel ‘de hei op’ en willen de uitkomsten daarvan delen in een nieuwsbrief of met een leuk bericht op social media. Maar ik heb zo’n vermoeden dat de meeste bedrijven dit voorjaar iets anders aan hun hoofd hebben. We kunnen het gelukkig lijden, de leuke jongen uit de trein en ik, als er tijdelijk niets binnenkomt via Lieke Schrijft.

Genieten in alle rust

Ondertussen is dit ook een tijd van rust. Op mijn gemak ontbijten, want ik hoef toch nergens heen. Niet alleen de voorpagina lezen, maar de hele krant. Eindelijk tijd nemen voor dingen die ik in de hectiek van alledag laat versloffen, zoals regelmatig iets schrijven op LinkedIn en bloggen op mijn zakelijke website 😀 Mijn Excel-bestandje met zakelijke kilometers was nog nooit zo actueel (niet moeilijk als je nergens meer naartoe rijdt) en mijn mailbox nog nooit zo overzichtelijk.

Onze tuin ligt erbij om door een ringetje te halen. Als tegenhanger van de rust op straat, is het in onze tuin een drukte van belang. Met het insectenhotel als zoemend middelpunt. De muis die in één van onze bielzen woont, trekt regelmatig een sprintje rond de plantenpotten. De merel zingt zijn lied in de hoogste boomtop. De mussen kwetteren in de coniferen (wat me doet twijfelen of ik die wel echt uit de grond moet trekken als de tuin opnieuw wordt aangelegd). De ekster is steeds creatiever in het leegroven van de pot vogelpindakaas. Ik kan urenlang gelukzalig naar al die activiteit kijken en luisteren.

Lieve mensen, pas goed op jezelf en elkaar. Geniet van hoe goed we het in Nederland eigenlijk voor elkaar hebben, met onze vangnetten en basisvoorzieningen. Met de toegezegde steun. En maak er het beste van.

Laat het weten als ik je ergens mee kan helpen.