Overmorgen is het 19 (!) jaar geleden dat mijn papa overleed. Op zijn bucketlist stonden nog een aantal reizen, hobby’s en dromen voor ‘later’. Een later dat nooit kwam.

Ik was 22 toen hij stierf en nam me voor om zo veel mogelijk te doen wat ik leuk vond. Niet wachten ’tot ik later groot was’. Dus ging ik niet veel later drie maanden naar Senegal voor een afstudeerproject, ondanks hevige protesten van mijn toenmalige vriend.

Ingehaald door het leven

Maar zoals dat gaat. Dat doen wat ik leuk vond, daar kwam behoorlijk snel de klad in. Ingehaald door het leven. Ik had me toch een partij stomme, geestdodende banen, voordat ik met mijn bedrijf begon. En ook toen mijn eigen bedrijf al bestond, deed ik er nog twee dagen in de week iets bij waar ik geen enkele voldoening uithaalde. Bij de waterleidingmaatschappij waar ik duizenden klanten moest bellen en mailen om een afspraak te maken voor een nieuwe watermeter. Het callcenter waar ik mijn telefoontjes zo kort en effectief mogelijk moest afhandelen. De hobbygroothandel waar ik zoekwoorden invoerde om zo veel mogelijk plastic brol aan de man te brengen. Allemaal niet leuk. En dan heb ik het nog niet over uitgebluste liefdesrelaties waar ik te lang in bleef hangen. Of vriendschappen waar ik in bleef investeren, terwijl er niets meer terugkwam. De reizen die ik wilde maken, de talen die ik wilde leren… Het gebeurde niet.

Ervoor gaan

Eén van de beste beslissingen die ik ooit nam, was om volledig voor mijn eigen bedrijf te gaan. Geen theepotten zonder doos meer inpakken bij de Bijenkorf. Of geparkeerde auto’s tellen op een regenachtige parkeerplaats bij het station in Valkenburg. Of op een tamelijk sfeerloze kerstmarkt enquêtes afnemen waarvan de uitkomsten in een diepe la verdwenen. Ik ging voltijd aan de slag voor Lieke Schrijft.

Niet met tegenzin naar je werk

Dus. Zorg dat je nú werk doet waar je blij van wordt. En nee, geen enkele baan is alleen maar leuk. Rotklusjes horen erbij. De administratie doen is absoluut mijn hobby niet. Ik haat het om een herinnering te moeten sturen als een factuur te laat is betaald. Ik krijg buikpijn als het tijd is voor een nieuwe telefoon of laptop. Ik maak altijd een potje van het bijhouden van mijn uren en mijn kilometers, waardoor ik aan het eind van het jaar een dag of twee vol vloeken en tieren nodig heb. Maar voor het overgrote deel houd ik van mijn werk. Niets mooier dan mensen interviewen en verhalen schrijven. Ik kom op prachtige plekken waar ik zonder mijn bedrijf nooit zou komen. Bovendien maken een boekhouder én een interieurverzorger mijn leven een stuk makkelijker en dus leuker.

Niet uitstellen tot later

Je bedrijf en je leven inrichten voor later, vind ik zonde. Je helemaal blauw sparen zodat je misschien een jaar eerder kunt stoppen met werken? Daar snap ik niet veel van. Nu dingen laten, jezelf dingen ontzeggen, omdat je na je pensioen luxe wil leven? Hoe zonde is dat als je net als mijn papa je pensioen niet haalt? Zoeken naar een verdienmodel voor je bedrijf waarmee het geld over de plinten klotst, maar waarvan je in de uitvoering niet gelukkig wordt? Niets voor mij. Ik wil mijn leven niet uitstellen tot later. Ik wil niet doodgaan met spijt van een hele waslijst aan dingen die ik niet deed, plekken die ik niet zag. Drie maanden naar Senegal zal er desondanks niet snel meer van komen. Maar wil ik iets leren, kijk ik of ik een cursus kan volgen. Wil ik naar een bepaalde stad, dan boek ik een weekend weg, desnoods alleen.

Angst

Om mij heen zie ik veel werknemers én ondernemers stressen (daar kon ik de laatste tijd ook wat van), omdat ze denken dat veel geld verdienen of een bepaalde carrièrestap maken belangrijker is dan doen wat ze leuk vinden. Of omdat ze hun vaste baan niet los durven laten, bang dat ze niet van hun bedrijf kunnen leven. Of omdat ze te veel tijd kwijt zijn aan ‘gedoe’. Want die boekhouder is zo duur dus dan doen ze de adminsitratie wel zelf. Een webdesigner is zo duur, dus ze bouwen wel iets zelf. En die klant die altijd zeurt levert zo veel inkomsten op dus daar nemen ze geen afscheid van. Ik ken mensen die maanden, soms zelfs jaren zonder plezier naar hun werk gingen, met buikpijn en alles. ‘Maar het verdient zo goed.’ ‘Maar ik heb tenminste zekerheid’.

Besteed ‘stomme’ klussen uit

Leef alsjeblieft nu! Regel de belangrijke zaken voor je onderneming goed (bedrijfsaansprakelijkheid, arbeidsongeschiktheid, een spaarpot voor noodgevallen, dat soort dingen). Besteed werk dat je niet leuk vindt of waar je niet goed in bent en ook niet goed in wilt worden zo veel mogelijk uit aan mensen die er wel blij van worden. Geniet. En ja, daar moet ik mezelf ook regelmatig aan herinneren. Het leven is nooit ideaal of perfect of alleen maar leuk. Je werk ook niet. Maar maak er alsjeblieft het beste van. Werk om te leven. 

Mijn papa hield gelukkig ook van zijn werk. Tot het moment dat er detectiepoortjes aan de school zouden komen. Dat heeft hij (gelukkig en helaas tegelijkertijd) niet meegemaakt.

Uitgelichte foto: Petra Niessen / De Fotovakvrouw