Schrijven. Dat is wat ik kan. Maar met een wereld waar alle rechtvaardigheid en gezond verstand uit lijkt te verdwijnen, voelt het soms raar om vrolijke verhalen over enthousiaste ondernemers te schrijven. Om te schrijven over verbindende buurtinitiatieven, over duurzaamheid en over fairtrade projecten. Het voelt raar om collectieven zoals het Werkgebouw te promoten. Wat heeft het voor zin om woorden te geven aan al deze mooie initiatieven, als we toch met zijn allen op een soort van mensenrechten- en klimaatramp afstevenen?

Sodeknetter, wat gaat de wereld hard naar de klote.

In elke democratie bestaat het gevaar dat angst, onvrede, armoede, vreemdelingenhaat en populisme leiden tot… Ja tot… Tot dit punt waarop in heel veel landen een autocratische hater aan het hoofd staat.

Het lijkt erop dat Trump de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2024 wint. Wil de meerderheid van de kiezers een narcistische, wraakzuchtige, veroordeelde crimineel die als hobby vrouwen in hun kruis grijpt? Wil de meerderheid de vrouwen binnenshuis, zonder zeggenschap over hun eigen lichaam, om schietgrage mannen de dienst te laten uitmaken? Wil de meerderheid een belasting ontduikende leugenaar die etnische minderheden veracht en vernedert? Ja. Blijkbaar.

Een kwart van de Nederlandse kiezers koos een jaar geleden voor de PVV. Hadden al die mensen serieus het idee dat een haatdragende woordenbraker met de ruggengraat van een banaan de problemen in Nederland op kan lossen? Ja. Blijkbaar. En waarschijnlijk denken ze dat nog steeds.

Soms ben ik jaloers op mensen die het nieuws niet volgen. Op mensen die hun eigen wereld groot genoeg vinden. Op mensen die geen tranen in hun ogen krijgen als ze in de krant een foto zien van uitgeputte vluchtelingen aan een grenshek of van dode Palestijnse kinderen die onder het puin van een school worden uitgehaald. Simpelweg omdat ze de krant niet lezen.

De mensen die vandaag net als gisteren en morgen hun schouders ophalen, kregen vanmorgen geen slecht humeur bij het luisteren naar het radiojournaal.

Maar ik wil niet onverschillig zijn. Ik wil niet stoppen met lezen. Of met schrijven. Hoe veel gemoedsrust me dat ook zou geven.

 

P.S. Ja, ik heb makkelijk praten vanuit mijn tweeverdieners-in-een-koophuisbubbel. Ik stem niet met mijn portemonnee, want ik kan het hebben als de belastingen omhoog gaan voor het algemeen belang.
P.P.S. Nee, ik zeg zeker niet dat mensen die het nieuws niet volgen allemaal onverschillig zijn. Wel dat ik soms jaloers op ze ben. Zoals vandaag.