20151012_110337

In één dag een boek uitlezen, dat komt er nooit meer van.

’s Morgens loop ik met een operator door de fabriek en hoor zijn trotse verhaal: begonnen in de buitendienst, maar over een week mag hij de meetkamer bemannen. ’s Middags kijk ik mijn ogen uit bij een indrukwekkend hijsklus van Mammoet en word ik wegwijs gemaakt in het magazijn waar de reserveonderdelen liggen voor de naftakraker. De volgende ochtend haal ik de spelfouten uit een scriptie, zit ik vervolgens op een statig kantoor van een makelaar die nieuwe teksten wil voor zijn website om ’s avonds door te rijden naar een netwerkbijeenkomst waar ik een presentatie geef over bloggen. Afwisseling galore! Ik houd van mijn werk.

Maar het botst met de tijd die ik aan de leuke jongen uit de trein wil besteden, aan mijn vrienden, familie en aan mezelf. Dat zorgt voor een knagend, slepend, zeurend schuldgevoel.

De leuke jongen uit de trein heeft morgen en overmorgen vrij. Koningsdag + brugdag. Maar in plaats van met hem de stad in te gaan, over de rommelmarkt te struinen en naar bandjes te gaan kijken, verhuis ik naar mijn flexwerkplek om iets af te maken. Vrijdag zadel ik hem ook nog op met verplicht thuisblijven voor de twee klusjesmannen die langskomen. Want ik ga ergens op gesprek om een nieuwe opdracht binnen te halen.

De dochter van een vriendin wordt bijna 1. Ik heb het kleine mensje nog nooit gezien, wat betekent dat ik die vriendin al meer dan een jaar niet gezien heb. Terwijl Utrecht niet per se de andere kant van de wereld is. Kraamvisite kan ik het in elk geval niet meer noemen als ik eindelijk ga. En dat dagje winkelen met mijn mama voor mijn vorige verjaardag -die inmiddels langer geleden is dan de tijd die het nog duurt voor ik weer jarig ben- is er ook nog niet van gekomen. Dat wil ik het liefst door de week doen, als het rustiger is in Aken, Luik of welke stad het ook wordt en als de leuke jongen uit de trein er geen ‘last’ van heeft.

Nee, ik wil niets horen over ‘mezelf in mijn kracht zetten’ of ‘lekker mediteren’ of ‘je leeft maar één leven en daar moet je van genieten’. Ik wil gewoon een pilletje waarmee ik de tijd af en toe stil kan zetten.