Mijn fantastische boekhouder zat vorige week aan de keukentafel. Het was pakjesavond. Daar doet hij niet (meer) aan. En wij ook niet. Mario bevestigde gelukkig wat ik ook al had bedacht: zakelijk gaat het prima. Volle werkweken, mooie omzetcijfers en veel doorlopende opdrachten.
Die ochtend was de vader van een vriendin overleden. En vandaag is de sterfdag van mijn eigen vader. Supertof dat mijn omzetcijfers na een dip in coronatijd een mooie, stijgende lijn laten zien. Maar echt belangrijk is het niet.
De mensen om je heen, die zijn belangrijk. Ze niet voor lief nemen, maar ze laten weten dat je ze graag ziet. Ik nam mijn ouders voor lief. Vanzelfsprekend dat ze er waren als ik ze nodig had. Ondertussen liep ik vaak slaafs achter mijn toenmalige vriendje aan.
Natuurlijk had ik niet kunnen weten dat mijn papa plotseling zou omvallen. Maar dat hij vaak dikke stress had en te hard werkte, was een feit. Dat heeft in ieder geval niet bijgedragen aan zijn gezondheid.
Wij profiteerden van zijn goede inkomen en kwamen financieel nooit iets te kort. Mijn collegegeld en mijn kamerhuur werden betaald. En als dank… Kwam ik eens in de drie weekenden een keer naar huis.
Ieder jaar op 9 december schrijf ik een stukje over mijn papa. Dat lees je hier.
