Het einde van het jaar valt voor Lieke Schrijft en daarmee dus voor mezelf wel heel erg samen met afscheid nemen. Iets te veel afscheid naar mijn smaak. Afscheid van 2019, maar ook afscheid van ‘instituten’ die een grote bijdrage hebben geleverd aan mijn werkende leven.

Op 18 augustus 1998 stapte ik voor het eerst in mijn leven in een vliegtuig. Dat vliegtuig landde in een totaal onbekende wereld: miljoenenstad Cotonou, de economische hoofdstad van Benin. Met iedere ademteug snoof ik nieuwe geuren en indrukken op. Eén van de organisatoren van deze reis (‘een cultureel uitwisselingsprogramma’) was COS Limburg. In hun kantoor hadden wij (6 pubers en onze begeleider Kees) nog een half jaar na thuiskomst ons hoofdkwartier. Na afloop van mijn ’tussenjaar’ bleef ik bij deze prachtige organisatie betrokken. Eerst als vrijwilliger op het Bevrijdingsfestival. Later als professioneel medewerker bij hetzelfde festival en bij vele andere activiteiten. Er kwamen steeds meer (schrijf)projecten bij. Van een ‘mondiaal debat’ in Venlo, tot ‘Moedernacht’ in het Theater aan het Vrijthof. Van de presentatie van het ‘SUN-project’ in een oude naaldenfabriek in Aken, tot het organiseren van activiteiten over het thema eerlijke handel in verschillende Parkstad-gemeenten. Ik interviewde burgemeesters voor een boekje over de Millenniumdoelen en ik was erbij toen gemeente Heerlen de titel Fairtrade Gemeente in ontvangst nam. COS Limburg stopt. Morgen is de afscheidsborrel.

In augustus 2010 keerde ik van Brussel terug naar Maastricht. In de veronderstelling dat ik mijn sluimerende eigen bedrijf weldra zou opheffen om voltijds in loondienst te gaan. Met een bachelor en bijna een master op zak en waardevolle werkervaring bij een communicatiebureau, een reclamebureau en bij de ambassade, zou dat peanuts zijn, dacht ik. Ik solliciteerde zo ongeveer het licht uit mijn ogen, maar kwam nergens aan de bak. Met als toppunt het argument ‘ja maar je hebt universiteit gedaan en dit is een hbo-functie, dus dit is uiteindelijk toch niet wat je wil’. Eind 2012 besloot ik dat ik mijn eigen bedrijf serieus ging nemen. Daarom melde ik me aan bij netwerkvereniging JBS. De contributie aan deze vereniging was zo ongeveer de beste investering uit mijn leven. De eerste jaren leerde ik ontzettend veel over ondernemen en ik leerde veel mensen kennen. Voor de meeste leden van JBS schreef ik ondertussen één of meerdere teksten, maar ook op persoonlijk vlak klikte het met veel JBS’ers erg goed. Met de laatste overgebleven leden (het tij viel helaas niet te keren) gaan we volgende week een feestelijke tapasmaaltijd bereiden en opeten. En dan valt het doek.

Mijn bedrijf heeft beide instituten niet nodig om te blijven bestaan; met Lieke Schrijft gaat het beter dan ooit. En ik weet ook dat een einde op de één of andere manier een nieuw begin betekent. Maar ik word er toch een beetje melancholisch van dat deze deuren sluiten.

COS Limburg én JBS: bedankt voor duizenden dierbare herinneringen, bedankt voor alles!