Laura Lazzarini, businesscoach in de natuur, liep in januari iedere ochtend met een ondernemer door het Limburgse landschap. Dit mooie project kreeg de naam Cammino della Fortuna. Daarmee bezorgde ze ondernemers letterlijk en figuurlijk een frisse start van het nieuwe jaar. En het overgrote deel van de opbrengst – de ondernemers bepaalden zelf wat ze de wandeling en het gesprek waard vonden – gaat naar het CredoHuis. Een prachtig mooi doel.

Op de voorlaatste dag van januari is het mijn beurt voor een modderige wandeling onder grijze wolken die voorzichtige sneeuwvlokjes loslaten. Het heuvelachtige Schin op Geul is onze crime scene. We volgen de rode paaltjes, een route door bos en veld en speciaal voor de avonturier door kleine en grote plassen. Sinds ik mijn been brak, ben ik een beetje een schijterd die angstvallig naar de grond kijkt bij het lopen. Dus moet ik soms even stilstaan om ook de omgeving in me op te nemen. Die omgeving is zeer de moeite waard. Mooie vergezichten, bijzondere bomen, enorme dassenburchten en heel veel schapen. We zijn nog maar nauwelijks op weg en Jezus spoort ons aan om verder te gaan en anderen blij te maken. Met zijn grote flaphoed en speen, maakt hij ons sowieso al aan het lachen.

Laura schreef in haar blog over onze wandeling dat ons gesprek vooral over het missen van verbinding ging en dat is helemaal waar. Laura heeft de gave om het juiste stempel te plakken op de losse flarden die je mond verlaten terwijl je met haar wandelt. Ik zeg haar dat ik het goede vak heb gekozen. Ik ben tekstschrijver in hart en nieren en zie mezelf dat nog jaren doen. Niet eens omdat ik niets anders kan, echt omdat ik niets anders wil. Er is niets leuker dan mensen interviewen, goed luisteren, een vertrouwde sfeer creëren, doorvragen en vervolgens een mooi verhaal schrijven. Of een speech, blog, persbericht of wat er ook nodig is.

De manier waarop, de plek waarvandaan, en de sectoren waarin, daar heb ik nog wel wat over te wensen. In deze tijd gaat alles via (video)bellen en daar heb ik zwaar de schijt van, om het even plat te zeggen. Gesprekken gaan moeizamer dan op locatie en een beeld krijgen van een bedrijf is helemaal onmogelijk als je slechts het hoofd van een of twee medewerkers ziet die dan ook nog aan hun keukentafel zitten. Verbinding is veel gemakkelijker als je allebei je koffie uit dezelfde automaat haalt en uitkijkt op dezelfde kantoortuin. Maar ja, het is wat het is, tot het virus vertrokken is.

Mijn werkplek, daar heb ik wel invloed op. En terwijl we naar tevreden herkauwende schapen kijken, vertel ik wat mijn ideale werkplek is. Een kruising tussen Het Werkgebouw waar ik nu zit (of ja, ik zit nu vooral thuis, iets met dat virus, maar officieel huur/hoor ik daar) en een plek die wat minder primitief is en waar ook mensen met een communicatieachtergrond zitten. Een plek ook waar ik zichtbaarder ben voor potentiële klanten.

Na een lange afdaling en een steile klim staan we stil voor een kop oploskoffie. Eerst mijmer ik over mijn vader die altijd oploskoffie dronk, daarna bespreken we hoe ik mijn voet tussen de deur moet krijgen bij kleine gemeenten. Want de fijne samenwerking met gemeente Beekdaelen voor het fairtrade project dat ik als vrijwilliger doe, mijn toffe zomerweken als medewerker van het klantcontactcentrum van gemeente Valkenburg aan de Geul, en mijn fantastische tijd op de communicatieafdeling van gemeente Landgraaf leerden mij dat ik kleine gemeentes heel erg leuk vind om voor te werken. En over een paar weken heb ik als het goed is de SRM-opleiding ‘werken als communicatieadviseur bij de overheid’ afgerond.

Net als we samen op de foto willen, gaat het steeds harder waaien. Laura probeert twee paaltjes en een paar takken uit als ‘hangplek’ voor haar telefoon. Het is geen succes. Dan toch maar een selfie van dichtbij. De telefoon blijkt nog op de zelfontspanner te staan en we moeten hard lachen. Vrolijk vervolgen we onze tocht. Ik ben tevreden dat ik nog steeds droge voeten heb. En dat ik weet wat me te doen staat.

Ik houd jullie op de hoogte van de stappen die ik zet.

Foto’s bij deze blog zijn gemaakt door Laura en mezelf.