Eén van de vele dingen waar de leuke jongen uit de trein en ik goed in zijn: ons ergeren aan taalfouten. Je had ons moeten horen toen op Teletekst laatst ‘demoverbod’ in de titel stond, als zelfverzonnen afkorting voor demonstratieverbod. Normaal gesproken moeten vooral verslaggevers op televisie het ontgelden. Die verbeteren we hardop. Met de nadruk op hard.
Toch sloop er een taalfout ons huis binnen. We hadden gespaard voor een nieuw bankstel, toen we verliefd werden op een schilderij. Een kleurrijke weergave van het Place du Tertre in Parijs met de Sacré Coeur op de achtergrond. We kochten het, hingen het boven de piano en zaten nog een paar weken op een versleten gele en een vale blauwe bank.
In kleurgebruik en detaillering maakte de schilder zijn eigen keuzes. We waarderen zijn/haar weergave van het beroemdste plein van Montmartre en zijn nog steeds blij verrast over hoe goed het schilderij bij ons interieur en precies boven de piano past. Maar voor onze gemoedsrust en hartslag was het beter geweest als de schilder de naam op de gevel van het restaurant correct had overgenomen…